ما

خانه ی ما بود پدر ،که شهوت دنبال کردن خطوط و انحنا ها رهایش نمی کند و تمام روز و شبش را وسوسه ماست و خیار و آبگوشت پر ملات و سخت گیری های زمانه ی فرزندانش پر کرده.

خانه ی ما بود مادر ،که وحشت و و حشت و  وحشت تمام نمازش را گرفته و نگران ناگران است .

خانه ما بود خواهر ،که تک سلول های بودنش سراسر قدرت است و اما شیر بیشه ی ما چرا همیشه روباه است ؟

خانه ما بود باز هم خواهر ،وجودی سراسر عاطفه و احساس ومملوء از گله ی فهمیده نشدن و حسرت زایش نو ها .

خانه ما بود برادر ،مهربان بود اما خراب کرد،وسوسه قدرت شیرها و باز آوری اندیشه ،ما و او را خراب کرد . راستی تو را به ما چه کار ؟

خانه ما بود باز هم برادر،دغدغه ی از همه بهتر بودن و جلوزدن و آقای شیک ها بودن و پر از ام اس هیچ بودن ولی مهربان بودن .

خانه ما بود خواهر ،پشت درهای بسته ی اتاق ها بودن .شبها به عشق از دست رفته  اندیشیدن و تنها تاریک بودن و مهربان بودن .حساس و اهل تغییر.

خانه ما بود و اما من ،آخر از همه ،سکوت و فهمیدن این و آن و خوشحال از داشتن مهربان هایی چون آنهاوساختن با همه ی سوخته های گذشته .